Wciąż bije... :-)

Sobota, 19 maja 2012 · dodano: 26.11.2012 | Komentarze 0

Na dziś przewidziane było wyjście na rower. Wiadomo że to już nie będzie to samo z racji braku stuprocentowej swobody, ale lepsze to niż powolne zabijanie pasji... Z drugiej zaś strony nieco zdrowego podejścia do rowerowego tematu też mi się przyda. Plan zakładał wyjście maksymalnie do południa, ale jakoś tak wszystko się poopóźniało :-) Cóż ja poradzę na to, że lubię przebywać w swoim domku? ;-) Gdy zszedłem na dół, natknąłem się na sąsiada, który też wybierał się na rower. Jechał nim co prawda do pracy, ale i tak raczej na pewno te dwa kółka nie były dla niego koniecznością, ale również naturalnym i chcianym wyborem :-) Już tylko kilka metrów dzieliło mnie od świeżego powietrza, słoneczka i... wolności! :-) Przed odjazdem Aneczka zrzuciła mi jeszcze kurtkę z balkonu :-)



Szybko dojechałem na stację benzynową, gdzie uzupełniłem bidony. Czułem się uszczęśliwiony i wolny. Następnie wjechałem w Bema, gdzie mijałem ostatnie miejskie, męczące krajobrazy, kierując się ku azotowemu skrótowi, skąd odbiłem na ścieżkę w kierunku Brzeziec. Jechałem jednocześnie z radością i pewnego rodzaju wątpliwościami, które ustąpiły pod koniec wyjazdu. Trochę wiał wiaterek, było ciepło, a za starym Koźlem pięknie zapachniał rzepak :-) Wkręcałem się w wyjazd, a dzionek był piękny... :-) W Bierawie dopadł mnie piesek chojrak, który nawet się do mnie zbytnio nie zbliżył :-) Szybko przemknąłem mostkiem, ciesząc się z jazdy i otoczenia :-) Dopadła mnie jednak myśl o domu i o tym jak to będzie... Przerwał ją przelatujący nade mną nisko wróbel. A co tam! Teraz jest czas na jazdę i związaną z tym radość! :-) Za Bierawą zrobiłem sobie pierwszy postój. Uwielbiam cieszyć się takimi chwilami :-) Rowerek, to jest świetna sprawa!



Niebawem dojechałem do Landzmierza, gdzie postanowiłem zmienić założony wcześniej kierunek jazdy. Opłaciło mi się to, bo już po dosłownie kilkudziesięciu metrach mogłem podziwiać bociana :-) Zatrzymałem się więc na przydrożnym parkingu i pospacerowałem sobie z aparatem chyba nawet z kilka ładnych minut :-) Jadąc początkowo dalej asfaltową drogą, wjechałem do lasu. Dzisiejszy wyjazd wpompował we mnie jednak tyle entuzjazmu, że w pewnym momencie wjechałem między drzewa, aby przejechać się trochę bardziej terenowo ;-) Dotarłem do małego skrzyżowania wśród drzew i krzewów. Miałem świadomość tego, że de facto znajduję się niedaleko głównej drogi i zabudowań, ale mimo wszystko zatrzymując się w tym miejscu, poczułem się poniekąd jakbym był na jakimś odludziu :-)






Jadąc dalej lasem, bardzo szybko dojechałem do drogi wzdłuż torów i przypomniało mi się, że kiedyś chciałem przecież nią pojechać! To było jeszcze za starych czasów, gdy zdarzało mi się widywać tę drogę zza szyb pociągu. Zebrany entuzjazm i piękno dnia spowodowały, że na tą myśl zareagowałem z prawdziwą radością! :-) A co tam! Liczy się też spełnianie tych małych marzeń! :-) Tak myśląc zdałem sobie sprawę z tego, że marzenia wcale nie muszą być wielkie. Mają po prostu uszczęśliwiać...
Niebawem pokonałem leśny przejazd kolejowy i dotarłem do zbiornika wodnego w Dziergowicach. Postanowiłem że tym razem pojadę inną trasą tak, aby ominąć zakład w Kotlarni. Ta decyzja znów mi się opłaciła. Nie jechałem jak dotychczas znaną mi drogą, biegnącą przy skraju lasu, ale jego sercem, które było naprawdę piękne. Zatrzymałem się po kilkunastu metrach od skrzyżowania z drogą prowadzącą do parkingu. Po bokach słychać było bardzo głośno gaworzenie świerszczy, które uzupełniał śpiew ptaków :-) Obydwa serca biły bardzo mocno... Napawałem się tym dźwiękiem i widokiem jak człowiek niespełna rozumu. W tej chwili byłem chyba szalenie szczęśliwy...






Uszczęśliwiony minąłem parę z dzieckiem, siedzącą przy zagajniku do którego dojechali Melexem. Ten niecodzienny widok nie przysłonił mi roweru, którym właśnie wkraczałem w piękne Bory Rudzkie :-) Na nawrocie przed dojazdem do długiej prostej, coś czmychnęło pomiędzy drzewami, pękła gałąź. To na pewno musiało być coś większego :-) Na pierwszym skrzyżowaniu chwyciłem nawigację i obserwując mapę, w pewnym momencie nieco obróciłem się w prawo zauważając, jak w odległości nie większej jak piętnaście metrów ode mnie, przez drogę chytrze przebiegł lisek :-) Ale jaja! Tego jeszcze nie było! :-) Ja tymczasem trochę pogubiłem się pośród tych drzew, nie bardzo wiedząc na jakim etapie parku krajobrazowego się znajdowałem, ale wszystko wyjaśniło się już na kolejnym skrzyżowaniu :-) Na prostej kierującej mnie w stronę zakładu mocniej przycisnąłem. Radość musi mieć swoje ujście! :-)



Na asfalcie za Kotlarnią starałem się utrzymać fajne tempo, ale nie wysilałem się zbytnio. Podczas całego wyjazdu odpuszczałem zdecydowanie częściej niż zwykle. Nie chciałbym popsuć sobie kolan - zwłaszcza przed urlopem! Na pierwszych metrach Starej Kuźni, znów słychać było bardzo głośne cykanie świerszczy :-) Przy leśniczówce momentalnie odbiłem w las, dojeżdżając do piaszczystego wzniesienia. Z prawej strony zza wysokiej miedzy usłyszałem szelest i jednocześnie dojrzałem grzbiet małej sarny lub jelonka, znajdującego się ze trzy metry ode mnie. Ot znów coś niespodziewanego :-) A to jeszcze nie był koniec! Zmieniłem trasę na tą która prowadziła w kierunku Azot i ku swemu zdumieniu spotkałem na niej koleżankę z pracy z rodziną :-) Zatrzymałem się oczywiście na dłuższą chwilę wypełniając ją rozmową :-)
Wciąż był piękny, słoneczny dzień :-) Już nie wiedziałem ile czasu nie było mnie w domu :-) Kiedyś nie był to problem, ale teraz musiałem jednak wracać... :-) Zorientowałem się także, że w pośpiechu ubrałem na siebie koszulkę w której zdobyłem Balaton. No nie! Tego nawet mi robić nie wolno! Ta koszulka, to taka prawie relikwia i nie może być noszona. Znów przycisnąłem na skrócie Azoty - Pogorzelec, a gdy dotarłem do miasta tym razem udało mi się obrać trasę między zabudowaniami tak dobrze, że praktycznie momentalnie znalazłem się na swoim osiedlu :-)
Ten wyjazd pozwolił mi zrozumieć, że mimo przyszłości niosącej ze sobą wiele pytań, nie wolno mi rezygnować ze swoich pasji! Trzeba o nie walczyć, bo to one dają siłę. A poza tym ten wyjazd przysłużył się też moim kolanom ;-)
_
Nie odpuszczę tak łatwo!