Jak za świrkowatych czasów :-)

Piątek, 21 lutego 2014 · dodano: 21.02.2014 | Komentarze 0

O wpół do czwartej bardzo ładnie zaświeciło słońce :-) Pomyślałem sobie o rowerze i choć do mojego ewentualnego wyjścia upłynęłaby jeszcze godzina i wszystko mogło się jeszcze zmienić, to po chwili zadzwoniłem do Aneczki, aby już otworzyć sobie furtkę z tej strony :-) Zgoda była natychmiastowa, tak więc po pół godzinie do domu śpieszyłem się bardzo :-) Na górę leciałem po dwa schodki i słyszałem tylko "ROWER! ROWER!", ale już nie jestem pewien, czy to ja na głos mówiłem, czy to myśli tak obijały mi głowę :-) W domku wyściskałem Aneczkę i bardzo szybko zleciałem na dół :-) Czułem się tak rowerowo ześwirowany, jak za najlepszych rowerowo czasów :-)



Odwróciłem wymyśloną naprędce w pracy trasę, aby móc łapać słońce na otwartej przestrzeni i puściłem się w długą :-) Tuż za osiedlem wjechałem nawet na chodnik, aby wyminąć jadącą kolumnę samochodów i chwilę później pędziłem w kierunku schroniska :-) Pierwszy postój wykonałem bardzo szybko, bo już na samym początku niebieskiego szlaku :-) Słońce ładnie chyliło się za drzewami, a długie cienie żywo oświetlały pola za moimi plecami...



Do następnego przystanku nie ujechałem daleko :-) Zaraz za pierwszym zakrętem dojrzałem snopy słomy i postanowiłem użyć ich jako instalacji :-) Zdjęcia wyszły na żółto mimo, że niegrzeczne słońce (jak je określiłem :-) ) właśnie w tym momencie schowało się za chmurką :-)



Tańczył we mnie rowerowy świrek :-) Depnąłem na pedały, zerkałem to na słońce, to na niebko, to na pięknie oświetlone otoczenie :-) To od bardzo długiego czasu pierwszy rowerowy wyjazd po pracy po południu! :-) Przystanąłem ponownie na chwilę, zachęcony długimi promieniami słońca :-) Było cicho, spokojnie i bardzo ładnie! :-)



Dalszą część trasy pokonałem bardzo szybko, cały czas z rowerowym świrkiem w środku :-) Przed Brzeźcami słońce zaczęło wypuszczać jakby mocniejsze żółte promienie, więc zatrzymałem się ponownie :-) Poza tym zakręt wydał mi się fajnym miejscem na zdjęcie ;-)



Przejeżdżając przez miejscowość, zostałem obszczekany przez psy, ale za pierwszym skrzyżowaniem było już bardzo spokojnie. Nie dojrzałem żadnego człowieka, ani choćby zwierzęcia. Po drugiej stronie głównej puściłem się na ścieżkę i jadąc, obserwowałem ładnie oświetlony fragment lasu :-) Gdy zerknąłem w stronę słońca, przypomniał mi się inny popracowy wyjazd. Wtedy to wyglądało kosmicznie...!
Niebawem wjechałem między drzewa, a pod koniec alejki włączyłem tylną lampkę. Jeszcze kilka skrzyżowań i byłem pod blokiem :-) Słońce zachodziło, a mnie pomyślało się, aby zerknąć na nie jeszcze z góry :-) Wyjazd obudził we mnie nowe endorfinki... :-)
_
Dziękuję Ci Aneczko :-)