Kartka z kalendarza...

Czwartek, 28 lutego 2013 · dodano: 11.05.2013 | Komentarze 0

Od rana świeciło dziś słońce :-) Postanowiłem więc, że po pracy wyjdę choć na chwilę. Nie udało mi się to podczas żadnego lutowego weekendu, mimo że chciałem pstryknąć jeszcze fotkę ze śniegiem w kadrze. Dzień w pracy miałem ciężki i niestety zaważyło to na moich rowerowych chęciach. Na szczęście interwencja mojej wspaniałej Aneczki dała pozytywny efekt :-)



Przed klatką wyzerowałem licznik wierząc, że dane z poprzedniego wyjazdu były już spisane. Przedarłem się przez osiedle i zjechałem z nasypu między główną, a ścieżką wzdłuż działek. Cały czas pod kopułą siedziała mi robota... Czuć było też inne powietrze :-) Było bardziej wiosenne... :-) Przemknąłem obwodnicą i gdy byłem już na skraju lasku, zauważyłem kocią randkę ;-) Dwa koty siedziały naprzeciw siebie, przedzielone ogrodzeniem :-) Fotki już nie zdążyłem zrobić :-) Udałem się w kierunku jeziora, zauważając przy ostatniej działkowej prostej, ścieżkę prowadzącą pomiędzy drzewa i po chwili zatrzymałem się przy jednym z nich, obdartym z kory. Tyle razy przejeżdżałem w pobliżu, a jakoś nigdy na tą ścieżkę nie wjechałem. Byłem ciekaw, gdzie mnie zaprowadzi. Po kilku minutach wyjechałem przy ostatnim skrzyżowaniu przed lasem.




Jadąc, starałem się wypatrzyć zimowe akcenty. W lutym chciałem cyknąć jakieś zimowe zdjęcie, ale wyższe temperatury pod koniec miesiąca pozbawiły mnie pewności. Wtem na drodze prowadzającej już bezpośrednio do jeziora, ujrzałem leżący na niej w niewielkiej jeszcze ilości śnieg :-) Od razu pomyślałem o aparacie, ale będący w pobliżu spacerowicz odwiódł mnie od zejścia z roweru. Dojechałem więc nad wodę, która pokryta była warstwą lodu :-) Może nie będzie tak źle z tymi zimowymi zdjęciami? :-) Oparłem Kośkę, pochodziłem trochę, nadepnąłem na slaby już przy brzegu lód, odłamując jego kawałek i cyknąłem fotkę podobną do tej sprzed dwóch lat.








Objechałem jeziorko, ciesząc się otoczeniem i - pamiętając ładne widoki na drugim brzegu - udałem się tam, pokonując jeden krótki wjazd. Było cicho i spokojnie, a jednocześnie bardzo ładnie. Po kilku minutach udałem się w drogę powrotną, gdyż słońce już powoli chowało się za drzewami, tworząc ładną łunę... Cieszyłem się z tej trasy-nitki. Jeszcze rok temu nie przypuszczałbym, ze będę czerpał radość z takiego wariantu i charakteru trasy...



Postanowiłem też ponownie przejechać nowo odkrytą ścieżką, ale gdy tylko na nią wjechałem, oczom moim ukazał się biegnący w moją stronę pies i nawołującego go starszego właściciela. Bezskutecznie. Generalnie było ciekawie do momentu, gdy doszło do nieudanej próby chwycenia za buta. Niemniej jednak pozytywne emocje przeważały ;-) Dalej poszło już gładko :-) Wiadukt, lasek, obwodnica i osiedle :-)