Liżemy Stobrawski :-)

Sobota, 3 sierpnia 2013 · dodano: 16.08.2013 | Komentarze 0

W czwartek zapadła decyzja o wyjeździe na weekend na Surowinę. Zabieraliśmy ze sobą rowery, także w piątek po pracy prawie godzinę upychałem wszystko do samochodu. Sobota przywitała nas dobrą pogodą, tak więc zgodnie z wcześniejszym założeniem wyruszyliśmy zaraz po Karolkowym śniadaniu :-) Jechaliśmy trochę w ciemno, bo nie wzięliśmy z domu mapy, a te tereny - wraz z mnogością tras - nie były dla nas do końca odkryte.


Ustaliliśmy, że pojedziemy trasę jak przed dwoma laty. Od samego początku czuliśmy klimat wycieczki, choć mnie jechało się jakoś ciężej :-) To chyba pamięć mięśniowa :-) Ostatnio jechałem tylko z Antkiem :-) W każdym razie klimat był :-) Piękny las przy głównej, którego nie widać z samochodu i - o dziwo - ludzie zbierający jeżyny! Tak, taki to był klimat! Takie jeżyny widziałem po raz ostatni chyba jeszcze u babci za czasów dzieciństwa. Wtedy też można je było bezkarnie zerwać i zjeść ze smakiem... :-) Szybko dojechaliśmy do Świerkli, minęliśmy zabudowania i wjechaliśmy do przepięknego lasu. Tak się jednak złożyło, że nie zatrzymaliśmy się nawet i nie mamy żadnego zdjęcia. A szkoda... :-) Pocieszamy się tym, że na pewno będzie jeszcze okazja, by te wszystkie okoliczne miejsca odwiedzić :-) Gdy już wyjechaliśmy na wolną przestrzeń, odcinek zrobił się polityczny za sprawą mijanej Elektrowni Opole ;-) Naszym celem był jednak Balaton :-) Nie ten węgierski, a lokalny :-) Niestety nie było nam dane dziś tam zajechać, bo jak się okazało żadne z nas nie pamiętało gdzie trzeba by było skręcić :-) Nie przejęliśmy się tym wcale, a wcale :-) Korzystając z nawigacji starałem się tak wytyczyć trasę, by zakręcić jakieś kółeczko i wrócić w porę do domku :-) W porę, czyli zanim skończy się Karolkowa cierpliwość ;-) Trasa biegła tak, że tory kolejowe przekraczaliśmy kilka razy, a w jednym z miejsc postojowych, puszczony wolno pies zmusił nas do zmiany zamiarów i wjazdu do lasu. Może to i dobrze, bo w końcu mieliśmy chwilę na zrobienie jakiś zdjęć ;-)



Uzyskana wcześniej ładna średnia z przyczepką powyżej dwudziestu, od tej pory spadała aż do końca wyjazdu. Wróciliśmy na asfalt i mijając ładne wiejsko-polne widoczki, uśmiechnięci kontynuowaliśmy podróż :-) Dojechaliśmy do Chróścic o których nawet pomyślałem sobie, gdy patrzyłem na mapę przed wyruszeniem w drogę :-) Na oko jechaliśmy według nawigacji i trochę obawiając się głównej, wjechaliśmy w las. Owa główna droga, okazała się być świetnym miejscem na leśno-rowerową przejażdżkę :-) Co prawda samochody mijały nas kilka razy, ale ich kierowcy byli SUPER kulturalni!






Wkrótce dotarliśmy do drogi w kierunku Kup, którą de facto mieliśmy jechać zgodnie z planem :-) Przedostaliśmy się na rowerowy trakt położony przy lesie i skorzystaliśmy ze skrótu obok szpitala, by nie jechać ruchliwą główną. Mnie strzeliło też do łba, by sprawdzić inną wersję powrotu mimo, że Karolkowi już kończyła się cierpliwość :-) Gdy wjechaliśmy na leśną drogę, zaczęły się postoje, płacze i ucieczki zwierzyny ;-) O dziwo ważka postanowiła dotrzymać nam towarzystwa ;-)




Kierując się wskazaniami nawigacji i wyczuciem mojego szóstego zmysłu (żeby nie było wątpliwości - zmysłu orientacji ;-) ), zmierzaliśmy w kierunku domu :-) Na nasze szczęście mój zmysł wspomagała nawigacja, która nawigowała nas po kierunku :-) Na jednym z postojów Ania dojrzała krzaczki jagód :-)







Pokonywaliśmy teraz pofalowaną wybojami polną drogę, przy akompaniamencie Karolowego wycia. Chyba każde z nas chciało być już jak najszybciej na miejscu :-) Niestety droga robiła się coraz to bardziej "leśna". Zawalona gałąź, później wycinka drzew, średnio przejezdny trakt z powaloną sosną w poprzek, gdzie przebiegła mała sarna i gdzie zmienialiśmy pampersa, a w końcu wieża obserwacyjna i ponowny odwrót, skąd widać już było surowińskie zabudowania - bliskie i jednocześnie odległe :-) W końcu jednak dotarliśmy do potencjalnie dobrej drogi, gdzie tatko odstawił mamusię (oj... brzydko to brzmi ;-) ) i w sytuacji, w której radio nie byłoby potrzebne, dojechał do domku :-) Mamusia dojechała dopiero po kilku minutach ;-) Mimo ostatnich dwóch, czy trzech kilometrów "na alarmie", po opadnięciu emocji trzeba było uznać, że wyjazd był bardzo udany :-) Nawet mimo tego, że trasa była dosyć przypadkowa. Może to i lepiej? Może to będzie dla nas doping, by zacząć bardziej świadomie zwiedzać (to dobre słowo) te tereny? :-) Jedno jest pewne: są PIĘKNE.